به آرامی آغاز به مردن میکنی ...

اگر سفر نکنی...
اگر کتاب نخوانی...
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی...
اگر از خودت قدردانی نکنی...
به آرامی آغاز به مردن میکنی
زمانی که خود باوری را در خودت بکشی...
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند
 به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر برده عادات خود شوی.
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی..
اگرروزمرگی راتغییر ندهی...
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی..
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نکنی..
توبه آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر از شور و حرارت
از احساسات سرکش
و از چیزهایی که چشمانت را
به درخشش وامیدارند و
ضربان قلبت راتندتر می کنند دوری کنی...
تو به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر هنگامی که با شغلت یا عشقت
شاد نیستی آن را عوض نکنی...
اگربرای مطمعن در نامطمعن خطر نکنی.
اگر ورای رویاها نروی...
اگر به خودت اجازه ندهی که
حداقل یکبار در تمام زندگیت
ورای مصلحت اندیشی بروی....

شعری از پابلو نروادا
با ترجمه احمد شاملو.